Laura Marano, brunetka, średniego wzrostu. Tyle powinno starczyć. Gdyby ktoś zapytał mnie czy w życiu zaznałam chociaż trochę szczęścia, bez większego zastanowienia odpowiedziałabym krótkie ''nie''. Moje życie to po prostu pasmo ciągłych nieszczęść, tak jag by ktoś podczas narodzin rzucił na mnie jaką klątwę.
W wieku 14 lat zmarł najbliższy moim sercu ojciec, zbierałam się od tego czasu przez rok. Z mamą ciągle się przeprowadzamy to z NY do Miami, Chicago, dużo tego już było. Nie mam przez to żadnych przyjaciół, a co dopiero chłopaka, szczerze to nie przeszkadza mi to, wolę być tą samotną i zamkniętą w sobie osobą, przyzwyczaiłam się do tego, ach, zapomniałabym mam przyjaciela: ''Mój pamiętnik'', w nim zapisuję wszystkie zdarzenia z mojego dnia, niema ich za wiele, ale jako jedyne sprawią mi przyjemność. Założyłam go niedługo po śmierci taty, czyli prowadzę go już jakieś 3 lata, dość długo. Przeraża mnie myśl, że w końcu skończą się w nim kartki, a ja będę musiała go porzucić, tak jak wszystkie moje marzenia zapisane tam.
Od miesiąca mieszkam na razie w L.A, przez większość osób nazywanym ''Miastem Aniołów'', ale czy to prawda? Byłam już wielu miastach, a to w cale nie różni się od pozostałych, ludzie są tak samo wredni i nie czuli, czekają tylko aby pojawiła się taka dziewczyna jak ja, bo to sprawia im przyjemność, czyli śmianie się z ludzkiego nieszczęścia bądź wyglądu. Dobra zostawmy już to i przejdźmy do najgorszego. Moje życie po kolejnej przeprowadzce było dość spokojne, robiłam to co zwykle, chodziłam do szkoły, pisałam w pamiętniku lub czytałam książki. No tak książki, uważam, że ten ''przedmiot'' jest najlepszym co ludzkość mogła stworzyć, kiedy czytasz rozwijasz swoją wyobraźnie, odpływasz do innego świata, jest to po prostu magiczne uczucie, ale w tych czasach dla większości magicznym uczuciem jest ''iPhone'' czy tam inne tego typu gówno, po prostu nie masz najnowszego telefonu/ tableta, jesteś najgorszy. Takie realia, czyż nie?
Mój cytat na życie, którym się kieruję brzmi następująco: ,,Nie żałuj umarłych(...). Żałuj żywych, a przede wszystkim tych, którzy żyją bez miłości.''
Czyli jak można się domyśleć moją ulubioną postacią książkową jest prof. Albus Dumbleore z Harr'ego Potter'a. Dlaczego on? Wystarczy, że przeczytacie jego cytaty, a zrozumiecie. Wracając do tego co usiłuje wam powiedzieć od początku.. Czyli po prostu robiłam to co zawsze od 3 lat. Przez kilka dni czułam się okropnie, byłam słaba, ciągle śpiąca, blada, mama zwolniła się tego okropnego dnia z pracy i zawiozła mnie do lekarza, ten zaś wysłał mnie do szpitala na badania.
-To rak wątroby- te słowa usłyszałam jeszcze tego dnia leżąc na łóżku szpitalnym, te 3 najgorsze słowa, o których nie pomyślałabym nigdy w życiu.
-Ile czasu mi zostało? - zapytałam łamiącym się głosem, próbowałam być silna.
-Jak będzie pani przyjmować regularnie leki, to myślę, że z rok może trochę dłużej - uśmiechnął się do mnie sztucznie i wyszedł z sali.
Czyli to tak zakończę swój żywot. Śmierć- słowo, którego obawiają się wszyscy, ciemność, która zabierze każdego z nas, to ona zabrała mojego ojca, zabierze mnie, a potem moją mamę. Jest to słowo, które w jednej chwili rujnuję wszystko, marzenia, plany na najbliższe lata. Mi zostaną one odebrane niestety w tak młodym wieku.
Kiedy tylko przyjechałam do domu, zamknęłam się w pokoju i zaczęłam po prostu płakać, co innego mi zostało? Nie wpuszczałam do niego nikogo, a zresztą kogo bym miała wpuścić prócz matki? No kogo? Nikogo! Przez najbliższe dni nic nie jadłam, mało sypiałam, po prostu pisałam i pisałam, a co? Nie mam pojęcia.
-Może w końcu wyjdziesz z pokoju, chodź na chwilę? - z moich rozmyśleń wyrwał mnie matczyny głos, ale nie wesoły jak zwykle tylko załamany i smutny.
-Masz rację, przejdę się na spacer- odpowiedziałam i podeszłam do szafy z której wybrałam wygodny strój, włosy upięłam w luźnego koka i zrobiłam makijaż, chodź nie wiem czy tą bladą skórę można zakryć, a na stopy założyłam zwykłe trampki. Do kieszeni od spodni włożyłam mp3, a na uszy założyłam słuchawki. Muzyka, kolejna piękna rzecz w życiu, nie wyobrażam sobie bez niej chociaż dnia, dzięki niej mogę się odstresować, a kiedy nie mam co czytać również pogrążyć się w moich niedoszłych marzeniach, których już niestety nie zrealizuję. Jak powiedział mój ulubiony bohater, o którym mówiłam wyżej: ,,Ach, muzyka. To magia większa od wszystkiego, co my tu robimy!''. Ale powracając do spaceru bo znów zaczynam co innego.
Jak zwykle szłam pogrążona w moich myślach, jak pogodzi się z tym moja mama? Jedynym plusem było to, że nie mam przyjaciółki, przynajmniej nie będę musiała swoim odejściem ranić innych osób, czasem tak przejmuję się innymi, że kompletnie zapominam o sobie, jak krzywdzę siebie. Z mich rozmyśleń po raz 2 dzisiaj wyrwało mnie to, że wpadłam na jakąś osobę.
-Najmocniej przepraszam- powiedziałam podnosząc się z ziemi.
-Nic się nie stało- odpowiedział mi męski głos, podniosłam głowę i ujrzałam przystojnego blondyna z czekoladowymi oczami.
-Jestem Ros..- nie zdążył się przedstawić bo uciekłam, wspominałam już, że nie chcę się z nikim zaprzyjaźniać. Chciałam ponownie odtworzyć muzykę kiedy to zorientowałam się, że nie mam mojego mp3.
-Cholera- musiał mi wypaść, powiedziałam sama do siebie.
-Tego szukasz?- zapytał mnie głos, który słyszałam przed chwilą, obróciłam się za siebie znów ujrzałam JEGO.
-Ttttaak- wyjąkałam i wyciągnęłam rękę po sprzęt.
-O nie, nie, pierw dasz mi się przedstawić, a potem usłyszę od Ciebie jak masz na imię, Okay?- uśmiechnął się szeroko.
-Okay. - odpowiedziałam i również próbowałam się uśmiechną, ale pewnie zamiast tego wyszedł okropny grymas.
-Jestem Ross Lynch, a ty ślicznotko? - zarumieniłam się.
-Laura Marano, mogę teraz odzyskać swoje mp3?
-Jeszcze jedno- powiedział, nie powiem, zaczął mnie już na prawdę denerwować.
-Co?
-Pójdziesz ze mną na pizze? Ja stawiam- zaproponował.
-Dobra- odpowiedziałam szybko, Laura co ty robisz?!
****
Od tego czasu wiele się zmieniło, zaczęłam się nawet uśmiechać, zapomniałam o chorobie, po prostu zaprzyjaźniłam się z nim, tak wiem miałam tego nie robić, ale co mam poradzić? Życie zaskakuję i to bardzo. Dowiedziałam się, że ma jeszcze 4 rodzeństwa: Rydel, Riker'a, Rock'iego i Ryland'a. Z Rydel zaprzyjaźniłam się od razu, jest to urocza i zabawna blondynka, zresztą jak reszta rodzeństwa Ross'a. Tak jak wcześniej wspominałam dzięki nim zapomniałam o chorobie, niestety nie powiedziałam im o niej, czemu? Znów nie wiem, po prostu nie chciałam ich martwić, brałam tabletki i te inne świństwa po kryjomu, a kiedy mówiłam, że jadę do kuzyna, tak naprawdę jechałam do szpitala na kolejne badania. Wiem, że jag bym im o tym powiedziała zaczęło by się współczucie i ustępowanie na każdym kroku, a ja tego nie chcę! Dlatego zdecydowałam się im tego nie mówić. Jest jeszcze jedna sprawa, która mnie strasznie trapi, mianowicie to, że chyba zakochałam się w Ross'ie, ale jak?! Przecież obiecałam sobie, już i tak za bardzo sobie odpuściłam, bo znalazłam przyjaciół, ale miłość? Nie ma mowy, zapomnij o tym Laura, tak będzie najlepiej- te słowa powtarzałam sobie codziennie.
Dzisiaj wybieramy się wszyscy do wesołego miasteczka, wstałam o 10 i poszłam się przygotować, spojrzałam w lustro i aż podskoczyłam, byłam w jeszcze gorszym stanie niż kilka dni temu. Szybko zaczęłam nakładać te wszystkie kosmetyki na twarz, żeby jakoś to zatuszować, po 1h skończyłam, podeszłam do szafy ubrałam i wyciągnęłam z niej TO, kiedy byłam już gotowa, usłyszałam dzwonek do drzwi, więc poszłam je otworzyć.
-Laura, co Ci się stało?- zaczęła na wstępie blondynka.
-Ale o co chodzi? - udawałam.
-O to, że od paru dni wyglądasz dziwnie, jesteś chudsza niż zwykle, a na twarz zaczęłaś nakładać jeszcze więcej makijażu niż wcześniej, czy coś się stało?- zapytała zmartwiona.
-Jasne, że!- uśmiechnęłam się sztucznie i wyszłam z domu.
Laura musisz im to powiedzieć- karciłam się w myślach zmierzając w stronę wesołego miasteczka. A co jak mnie zostawią? Co jak mnie już nie będą chcieli znać? Ech, prawda to cudowna i straszliwa rzecz, więc trzeba się z nią obchodzić ostrożnie. Po dłużej chwili zdecydowałam, że powiem im to, w końcu lepiej, żeby dowiedzieli się teraz, a nie w innych okolicznościach.
-Posłuchacie mnie, przełóżmy wesołe miasteczko na jutro, a teraz chodź np. na sushi, muszę wam o czymś powiedzieć. - mówiłam zestresowana.
-Ale, ale czy to nie może poczekać do jutra? - jęczał Rocky.
-Nie.
Po 5 min byliśmy już w lokalu, siedliśmy, wzięłam wdech i zaczęłam.
-Bo ja mam...raka- powiedziałam łamiącym się głosem, Rydel wydała z siebie cichy krzyk.
-Od kiedy to wiesz?- zapytał po chwili Ross.
-Ja, ja.. dowiedziałam się o tym kilka dni przed naszym pierwszym spotkaniem. - zapanowała cisza.
-I mówisz to dopiero teraz?!- zaczął krzyczeć, na co ja się rozpłakałam.Chciałam uciec, ale nagle zrobiła mi się ciemno przed oczami.
-Przepraszam, ale p.Marano nie żyję. Te słowa usłyszałam kiedy odzyskałam świadomość. Otworzyłam z łatwością oczy i zobaczyłam, moją mamę i Lynch'ów płaczących nade mną, ale ja żyję powiedziałam, lecz oni mnie nie usłyszeli. Aha czyli to ta wygląda śmierć, po prostu wielkie nic. Widziałam Ross'a który krzyknął w pewnym momencie do Rydel, że mnie kocha?! Co, ja kto? Szkoda, że ludzie dowiadują się takich rzeczach po śmierci. Dlaczego musiałam umrzeć w takim momencie, dlaczego?!-Krzyczałam przez płacz. Boże, błagam! W pewnej chwili, poczułam przeszywający ból i znów zaczęłam otwierać oczy, ale tym razem oni też to zauważyli. Rydel od razu zaczęła mnie przytulać, na salę wszedł lekarz.
-A jednak się wybudziłaś- powiedział i się uśmiechnął.
-Ale jak wybudziłam, przecież ja jeszcze przed chwilą nie żyłam, słyszałam przecież, że...- nie zdążyłam dokończyć bo mi przerwał.
-Przeżyłaś śmierć kliniczną, a nie umarłaś. -odpowiedział i wyszedł, teraz to ja nic nie rozumiem.
***
Od tego wydarzenia minął miesiąc, wszyscy pogodzili się z tym, że w pewnej chwili mogę stąd odejść, chociaż wydaję mi się, że Ross nie za bardzo, wciąż pamiętam te słowa, które powiedział w szpitalu.
-Laura, możemy porozmawiać? - odezwał się w końcu.
-Jasne.- wstałam z fotela i wyszliśmy z domu, zatrzymaliśmy się w parku, Ross gestem pokazał, że mam usiąść na ławce, kiedy to zrobiłam przysiadł się do mnie.
-Nie wiem jak Ci to mam powiedzieć, ale zakochałem się w tobie, tak zakochałem się w tobie od kiedy pierwszy raz na Ciebie wpadłem i kocham do teraz.
-Ross.. ja czuję do Ciebie to sam, ale wiesz o tym, że nigdy nie będziemy razem.- wstałam i już miałam odejść, ale on złapał mnie za rękę.
-Dlaczego? Zapytał ze smutkiem.
-Wiesz tym, że moje dni są już policzone, nie chcę Cię zranić- odpowiedziałam
-To, że mi odmówisz nie zmieni tego, że w twoim ostatnim dniu nie będę płakał i umierał z tęsknoty za tobą tak za nikim innym, po prostu, kiedy będziemy razem będę mógł zrobić to- w tym momencie ujął swoimi dłońmi moją twarz i złożył na ustach pocałunek, nie pozwoliłam mu odejść więc przyciągnęłam go do siebie wplotłam rękę w jego włosy i tak spragnieni swoich ust całowaliśmy się dopóki starczyło nam tchu.
Od tej pory spędzałam z nim każdą chwilę, byliśmy nie rozłączni do samego końca, przez ostatnie dni mój stan się pogarszał. Aktualnie leże w szpitalu podłączona do mnóstwa maszyn, w sali siedział ze mną blondyn trzymając mnie wciąż za rękę.
-Posłuchaj Ross, jeśli umrę mam do Ciebie prośbę, że chodź by nie wiem co, znajdź trochę miejsca w sercu dla mnie i zawsze o mnie pamiętaj, bo ja będę, aż do samego końca- powiedziałam łkając
-Laura - przytulił mnie do siebie- zapamiętaj jedno, ty jesteś moim sercem i na nikogo innego nie ma już w nim miejsca, jesteś cudowną dziewczyną i zapamiętaj to, Okay?
-Okay- odpowiedziałam i pocałowałam go.
To pewnie już mój ostatni wpis w moim pamiętniku, Ross gdzieś wyszedł, a ja czuję się coraz gorzej, jeżeli to czytasz Ross to pamiętaj, że kochałam Cię do końca, nie załamuj się żyj dalej, ale pamiętaj tym, że nikt inny tak jak ty nie dał mi szczęścia w życiu, przy nikim innym nie czułam się tak kochana jak przy tobie i nic tego już nie zmieni. A jeżeli czyta to ktoś inny to dam Ci radę, dąż do celu, nie przejmuj się opinią innych, dla nich i tak zawsze będziesz ta najgorsza, spełniaj marzenia bo życie jest zbyt krótkie, żeby się wszystkim przejmować. Uwierz w siebie.
Do zobaczenia po drugiej stronie, Laura.
___________________________
Tym krótkim opowiadaniem chciałam wam wynagrodzić ten poprzedni rozdział, mam nadzieję, że się podoba. Liczę na komentarze bo to od nich zależy przyszłość bloga.
Pozdrawiam
Suzanne x
Ps. Za jakiekolwiek błędy przepraszam :)
Wow! Cudny!
OdpowiedzUsuńPrzecudny! *O* Ta końcówka... Wzruszyłam się! Czekam na rozdział. Napisz jeszcze jakiegoś one shota :*
OdpowiedzUsuń